De TBS in zijn maatschappelijke context

Omschrijving

Deze studie gaat over een aantal ontwikkelingen in de forensische psychiatrie gedurende de afgelopen 15 jaar. Als start van deze periode beschouw ik het instellen van een commissie forensische psychiatrie door de Nationale Raad voor de Volksgezondheid (NRV) in oktober 1990 onder voorzitterschap van Dr. Jan Smilde. De aanleiding voor het instellen van de commissie was:

‘Al heel lang worden problemen gesignaleerd in de opvang, behandeling, begeleiding en resocialisatie van
mensen met psychiatrische stoornissen die, op grond van hun (crimineel) gedrag, met politie en justitie in

aanraking zijn gekomen. De combinatie van recht en psychiatrie wordt doorgaans omschreven als forensi-
sche psychiatrie.

Zowel vanuit de gezondheidszorg als vanuit de overheid bestaat al langere tijd behoefte aan meer duide-
lijkheid over de relatie tussen de ‘bijzondere’ forensische psychiatrie en de ‘algemene’ geestelijke gezond-
heidszorg, in het bijzonder over de doelstellingen die beide systemen kenmerken.’

Het eindrapport van de commissie werd in 1991 als advies aan de staatssecretaris van Welzijn, Volksge- zondheid en Cultuur uitbracht en kort daarop werd hierover een inspirerend symposium gehouden on- der de titel ‘Ver van huis?’2. De instelling van de commissie was geïnitieerd door ontwikkelingen in de lange voorgaande periode. Het uitgebrachte rapport markeert mijns inziens het moment waarop sa- menwerking (en soms ook het samengaan) van de forensische psychiatrie met de algemene GGz een na te streven maatschappelijk en politiek doel werden.