PIP 39 - 2007

Discussies over de kwaliteit van onderwijs vullen de krantenkolommen al geruime tijd. Als we het over onze visie op opvoeding en onderwijs niet eens kunnen worden, is er dan nog nationaal onderwijsbeleid te formuleren? Om de huidige crisis in het onderwijs te analyseren gaat Bas Levering terug in de tijd en stuit op drie fasen in de zogeheten ontdekking van het kind: die van Rousseau, die van Langeveld en die van de jaren zestig van de vorige eeuw. Ontdekkingen
die achteraf meestal verkeerd en bijna altijd te eenzijdig zijn geïnterpreteerd.

Er zijn nogal wat jongeren die thuis voor een zieke, gehandicapte, verslaafde of psychiatrisch
belaste ouder zorgen. Met de inwerkingtreding van de Wet op de Maatschappelijke Ondersteuning (Wmo) is die mantelzorg niet meer alleen ‘mooi meegenomen’, maar rekenen gemeenten op de inzet van jonge mantelzorgers. Rob Arnoldus schetst de kracht en kwetsbaarheid van deze jongeren en laat zien met welke problemen zij te maken hebben.

In de artikelenserie over de vraag in hoeverre de overheid zich met opvoeding mag en moet bemoeien deze keer een bijdrage van de nieuwe Utrechtse Universiteitshoogleraar Willem Koops. In zijn kritiek heeft Koops het maar voor een deel op het beleid van minister Rouvoet gemunt. Minstens de helft van zijn scherpe pijlen richt hij op de hedendaagse universitaire pedagogiek.

Een ouder en kind met gedragsproblemen bevinden zich in een spelkamer. Ze worden vanachter een one-way screen gevolgd door een therapeut. Door een microfoontje in haar oor krijgt de ouder aanwijzingen en feedback op haar opvoedgedrag. Dat is de opzet van Parent-Child Interaction Therapy. Frederique Coelman laat zien hoe deze behandeling de interactie en hechting tussen ouder en kind kan verbeteren. De resultaten zijn tot op heden veelbelovend.

In behandelingsinstituut Emaus wonen licht verstandelijk gehandicapte jongeren die uit huis geplaatst zijn. Jongeren die vaak naar thuis terugverlangen, ook als ze daar niet de zorg kregen die ze nodig hadden. Jongeren die al een getekend leven achter de rug hebben en vaak met hun ziel onder de arm lopen. Geestelijk verzorger Jolke Thalen beschrijft hoe hij met deze jongeren contact maakt. Kernwoorden zijn: zin, identiteit, ethiek en levensbeschouwing, bij elkaar: z.i.e.l.