De wijk als patchwork - Een antwoord op de versplintering van de samenleving

Omschrijving

In ‘De wijk als patchwork’ neemt Dick ons mee in zijn perceptie op de ontwikkelingen in het sociaal domein, in het bijzonder het welzijnswerk. In de periode dat hij directeur was, voltrokken zich de befaamde grote decentralisaties en door die woelige wateren heen trachtte hij samen met professionals en vrijwilligers zo te laveren dat dock een anker kon blijven voor burgers in de knel. Het boekje geeft een intrigerend beeld van de dynamiek waarin een welzijnsorganisatie terechtkomt als de panelen verschuiven, aanbestedingen gemeengoed worden en er nieuwe spelers op de ‘markt’ komen. Wat Dick prachtig beschrijft is hoe betekenisvol schijnbaar onbeduidende activiteiten in de praktijk van het welzijnswerk kunnen zijn. Met dit boekje geeft hij ze een podium en daarmee breekt hij een lans voor het welzijnswerk. Wat hij ook laat zien is dat er nog een hoop werk aan de winkel is bij het zichtbaar maken van de waarde van het welzijnswerk. Die handschoen nemen wij op.

(uit voorwoord Lilian Linders)

Voor wie is dit boekje? Voor iedereen die betrokken is bij het welzijnswerk: welzijnswerkers, managers, beleidsmedewerkers bij gemeenten, raadsleden, wethouders, actieve burgers, maar vooral ook studenten, docenten en lectoren aan hogescholen. Dit boekje is een deel van de oogst van negen jaar werken als directeur van de welzijnsorganisatie dock Haarlem, én van de negen jaar daaraan voorafgaand waarin ik stadsdeelwethouder in Amsterdam Westerpark was voor onder meer welzijnswerk en onderwijs. In die bijna twintig jaar heb ik veel geleerd, over het welzijnswerk, over de samenleving, over de wisselwerking tussen welzijnswerk en samenleving, maar ook tussen politiek en uitvoering. En over mensen natuurlijk. 
Vanuit het hier en nu terugkijkend heb ik nog beter leren inzien hoe belangrijk dat – nederige – welzijnswerk is, hoe bedrieglijk gemakkelijk het lijkt om mensen aan elkaar te verbinden, maar ook hoe ingewikkeld dat is in het leven van alledag waar mensen steeds meer van elkaar verwijderd raken. Ik zag hoe weinig waardering dat welzijnswerk daarvoor krijgt en ook hoe bevredigend het is, als het lukt. Want het is een fantastisch vak, midden in een heel snel veranderende samenleving. Polarisering, tweedeling, discriminatie, vechtlust, overlevingsdrift, onbaatzuchtigheid, het komt in al zijn volheid langs en je kunt er een rol in spelen. Je bent niet overgeleverd aan de mening van anderen, opiniemakers, onderzoekers, journalisten, druktemakers op social media. Een welzijnswerker staat er zelf middenin. 
Tegelijkertijd concludeer ik dat er dingen niet goed zijn gegaan. In de aansturing, in de relatie opdrachtgever en opdrachtnemer. Ik was erbij en ging erin mee. Juist om die reden begrijp ik heel goed 
hoe dit soort processen werken. Het gaat om olietankers die niet makkelijk van koers veranderen. 

(uit de inleiding)