Hoofdstuk 9: Meedoen versus zelf doen

Omschrijving

Stadsburgers zijn trots op hun stad, kennen hun rechten én plichten, voelen zich verbonden met de stad, uiten dit in participatie en onbetaalde activiteiten en gaan op een respectvolle manier met elkaar om (gemeente Rotterdam 2007). Stadsburgerschap en straatburgerschap zijn door bestuurders, beleidsmakers en wetenschappers om diverse redenen omarmd als pragmatisch alternatief voor het cultureel geladen en beladen staatsburgerschap. Allereerst omdat het beter lijkt te werken: de Erasmusbrug is een effectiever identificatiemiddel dan het Wilhelmus. Immigranten en hun nazaten blijken zich sneller te identificeren met hun woonplaats dan met hun nieuwe land (Phalet et al. 2000). Terwijl op landelijke schaal de wij-zij-tegenstellingen (arm-rijk, hoogopgeleid-laagopgeleid, autochtoon-allochtoon/ islamitisch, de culturele elite-henk&ingrid) onoverbrugbaar lijken, blijken mensen op straatniveau ondanks verschillende afkomst en positie gezamenlijke problemen te kunnen formuleren en oplossen; al of niet met hulp van een opbouwwerker (Duyvendak & Uitermark 2006). Er is zelfs al een woord uitgevonden voor dit productieve burgerschap in wijken en buurten: de ‘doedemocratie’ (Van de Weijdeven & Hendriks 2010). Voormalig minister Donner van Binnenlandse Zaken, waaronder ‘de wijken’ tegenwoordig vallen, kondigde aan dat hij dit ‘moderne burgerschap’ wilde ondersteunen door de ‘bewonersbudgetten in wijken’ te verruimen (Donner 2011).